ေဝးေနဆဲအိပ္မက္သူ
အိပ္မက္ေတြဟာ အိပ္မက္ေတြမမက္ရဲေတာ့ဘူ။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို အစာသြပ္လို႔ စကားလံုးဆန္းသစ္ဖုိ႔ မရဲေတာ့ဘူး
ေမွာင္မုိက္ျခင္းေတြထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအလင္းေရာင္ေတာက္ပဖို႔ ဆုေတာင္းေနဆဲသူ
ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ေလွွ်ာက္လွမ္းရင္းေျခေခ်ာ္ၾကေနသူ
ဟန္ေဆာင္မႈေတြေအာက္မွာေပ်ာ္ေမြ႕ရင္း အစစ္အမွန္ထင္လာသူ
ျငိမ္သက္မႈေတြနဲ႔အသားတက်ေနထုိင္တတ္ေနခဲ့ရင္း
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမ်ာလြင့္တတ္ခဲ့ျပီ
Yangon Sunset
31.12.2012
မင္းတုိ႔ ေျပာင္းလဲျပီ
ငါတုိ႔ေျပာင္းလဲျပီတဲ့
ငါထင္တာေတာ့
ရုပ္ဝတၱဳေတြေျပာင္းလာတာနဲ႔
ငါတုိ႔ေတြ အားလံုးေျပာင္းလဲကုန္တာလား။
စိတ္ဓာတ္ေတြ မေျပာင္းလဲသေရြ႕
ငါတုိ႔ေတြ ေျပာင္းလဲႏုိင္အံုးမွာလား…။
သူသူငါငါေတြမွာ
အေတြးေတြကိုယ္စီ ကိုယ္စီနဲ႔ပဲ
ဘတ္စ္ကားေတြမွာ တိုးတုိးၾကိတ္ၾကိတ္
သြားသုတ္သုတ္ လာသုတ္သုတ္နဲ႔
ေႏြေနပူမွာ ကိုယ္စီအပူနဲ႔
လႈပ္လႈပ္ရွားရွားဘဝေတြနဲ႔
ငါတုိ႔ေတြ ခ်ိီတက္ေနရဆဲလား ..
အေမးေတြ ရွိပင္မယ့္
အေျဖေတြ မရွိေသးတဲ့
ပုစၦာေတြကုိ ဘယ္လုိျပစ္ထားရမလဲ။
မေျပာင္းမလဲ သံသယေတြ
ထပ္မံေထြးပိုက္ရင္း
ငါတို႔ အတၱေတြကို
ငါတုိ႔ ဝါးျမဳိခ်ရင္း
ျပန္မေျပာတတ္တဲ့
ဆြံ႕အတစ္ဦးလုိ ငါတို႔ေတြ
က်င့္ၾကံသံုးေနရဆဲ
ဝါဒေရးရာေတြကို တစ္ခါတစ္ရံ
က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေဆြးေႏြးလာၾကတာနဲ႔ပဲ
စိတ္အဆာေျပႏုိင္ျပီလား
အယူေတြ ဝါဒေတြ သံသယေတြ
ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ အမည္တပ္မႈေတြမွာ
သာမညအေတြးေတြနဲ႔
ငါတို႔ ေ၇ွ႕ဆက္ေနရအံုးမွာပဲ ။
ခံစားတတ္မႈမွာ
နာက်င္မႈကလဲြလုိ႔
ငါတု႔ိဘာကို ခံစားရအံုးမွာလဲလုိ႔ေတာ ့
လာေမးလည္း ငါ့မွာ အေျဖမရွိေသးဘူး.
သူသူ ငါငါ
အေတြးေတြ ထပ္မံေထြးပိုက္ထားရင္း
သြားသုတ္သုတ္ လာသုတ္သုတ္န႔ဲ
ေန႔စဥ္ဘဝမွာပဲ ေပ်ာ္ဝင္ေနတာပဲ
ျငိိတြယ္အေဆြး
အေတြးေတြကို သြန္ခ်တဲ့အခါမွာ ေဘးဘက္မစင္ေအာင္
ကုိယ္က ကိုယ့္အေတြးေတြနဲ႔ပဲ
လုိက္ေလ်ာတစ္ေထြ
ေနထုိင္လႈပ္ရွားရတဲ့အခါ
မ်က္လုံးခ်င္းဆံုျပန္သတဲ့အခါ …
ဝိုင္ျပင္းျပင္းတစ္ခြက္ကို ေသာက္ရဖုိ႔အတြက္
ႏွစ္ရွည္စိမ္ထားရသလုိ အလြမ္းျပင္းျပင္းေတြက
ကိုယ့္စိတ္ထဲ ႏွစ္ရွည္သုိဝွက္ထားဆဲ။
အိမ္ျပန္အိပ္မက္ မက္သူေတြရွိသလုိ
အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးလုိ႔ အိမ္ေျပးေလးတစ္ခ်ဳိ႕လည္း ရွိႏုိင္ပါေသးရဲ႕ ။
တုိ္က္စားသြားတဲ့အရာေတြမ်ားလြန္းေတာ့လည္း
ဘယ္သူ႔ကအျပစ္သမားဆုိတာလည္း မသိေတာ့ဘူး။
ရန္ကုုန္မွာ ရာသီဥတုုေတြ ေအးလြန္းေနခ်ိန္ ဘယ္ကိုုမွ မသြားႏုုိင္ဘဲကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာပဲအခ်ိန္ကုုန္ျဖစ္တယ္။ အမွတ္မထင္ မီးစိမ္းေနတဲ့ အေကာင့္တစ္ခုုကိုု ေတြ႔လိုုက္ရတဲ့အခါ စကားေျပာခ်င္စိတ္ကိုု ထိန္းမရေတာ့ ရာသီဥတုု ဘယ္လုုိေနလဲေမးေတာ့ ဒီမွာလည္း အရမ္းေအးေနတယ္ဆုုိတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း ျပန္ေျပာေဖာ္၇တဲ့အခါ စိတ္ေတြက ေလမွာလြင့္ေနသလိုု။ မေတြ႔ရတဲ့ ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာ ကိုုယ္တုုိ႔ေတြ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြက အရမ္းနည္းလြန္းခဲ့ပါတယ္။ သံသယေတြ မာနေတြနဲ႔ကုုိယ္တုုိ႔ေတြ ေဝးခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာပါျပီလဲ ။ ဟုုိးအရင္အခ်ိန္တုုန္းက ဒီလုုိ ေအးလြန္းတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ အတူျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ရန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အတူတူ လမ္းေတြ ေလ ွ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ သီခ်င္းေတြ အတူဆိုုဖူးတယ္။ စာအုုပ္ေတြ အတူတူ သြားဝယ္ဖူးတယ္။ႏွစ္ၾကာရွည္စြာထားခဲ့ဖူးတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြဟာ အရည္ေဖ်ာ္ေသာက္လုုိက္သလိုု ဘာဆုုိဘာမွ မရွိေတာ့ဘူးလား။ အခ်ိန္ေတြအကုုန္ျမန္သလိုု စိတ္ရွည္သီးခံမႈေတြလည္း အကုုန္ျမန္သြားျပီလား ။ အေဝးဆံုုးေရာက္မွ အနီးဆံုုးျပန္ေရာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြကိုု အျပီးသတ္ ေခ်မႈန္းဖိုု႔တုုိက္စစ္ဆင္ထားပင္မယ့္ ဒီတုုိ္က္ပဲြကိုု အႏုုိင္မရခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ေတြက အတိတ္ေတြဆီပဲျပန္လွည့္လည္ေနဆဲပဲ ။ ေနသာပါရဲ႕လား အဆင္ေျပပါ၇ဲ႕လားလိုု႔ေတြးမိတ့ဲ အေတြးေတြကိုု ေမာင္းထုုတ္တုုိင္း ေမာင္းထုုတ္တုုိင္းမွာ ရင္နာရမႈေတြက အလုုိက္သင့္ကပ္ပါလာဆဲပါ။ ၂၀၁၂ ခုုႏွစ္ရဲ႕ပထမဦးဆံး အီးေမးလ္ဟာ မင္းဆီကိုု ေရးတဲ့ စာျဖစ္ေနသလိုု မေမ ွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ျပန္စာ ရရွိလာေသာအခါ ဝမ္းသာရပါတယ္။ ဒါပင္မယ့္ ခံစားခ်က္မပါဝင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုု ေရးသားေဖာ္ျပထားတာကိုု ၾကည့္ကတည္း ျပန္လာဖုုိ႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးဆိုုတာ ပိုုပိုု ေသခ်ာသြားပါျပီ။
ငါးက်ပ္ ငါးေထာင္
ျမန္မာဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ဖတ္ေနရင္းစာေရးဆရာေက်ာ္ေအာင္ရဲ႕ ငါးက်ပ္တန္ေလးတစ္ရြက္ဆိုတဲ့ ဝတၳဳကိုဖတ္ရင္း ငယ္ငယ္ကရခဲ့တဲ့ မုန္႔ဖိုးငါးက်ပ္တန္ေလးတစ္ရြက္ကို မ်က္စိထဲေျပးျမင္လာတယ္။ ဒီငါးက်ပ္တန္ေလးဟာ ကေလးဘဝတုန္းက ရခဲ့ဖူးတဲ့ မုန္႔ဖိုးေပါင္းမ်ားစြာထဲက မွတ္မွတ္ရရရွိေနဆဲ ငါးက်ပ္တန္ေလးျဖစ္တယ္။ ထုိငါးက်ပ္တန္ေလးကို သိမ္းထားခဲ့ရမွန္း ကိုယ္မသိခဲ့သည္ကို အမွန္မသိခဲ့သည္ကို ေနာင္တရေနသည္။ ကေလးဆိုေတာ့လည္း ထုိေငြေလးကို မုန္႔စားရဖို႔အေရးသာ ဦးစားေပးခဲ့ျခင္းကို အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါ။
ေက်ာ္ေအာင္ရဲ ႕ဝတၳဳေလးတြင္ ဖဲသမားတစ္ဦးရဲ႕ ဖဲကစားျခင္းေလာဘအတြက္ လမ္းေဘးတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ထဲက ေငြငါးက်ပ္ကိုယူေဆာင္ကာ ဖဲကစားျပီး အႏုိင္ရရွိေသာအခါ မူလေငြငါးက်ပ္ပိုင္ရွင္ထံသို႔ ျပန္ေပးဖုိ႔အသြားမွာ ပိုင္ရွင္က အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးေနေသာ အေၾကာင္းအရာကိုေရးဖဲ႔ြထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ရခဲ့ေသာငါးက်ပ္တန္ေလးသည္ မိခင္ေမတၱာကို ခံစားခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
သံုးတန္းႏွစ္ေလာက္က အေဖနဲ႔အေမ အၾကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ကိုယ္က ေဘးအိမ္မွာ ကစားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အေမထြက္သြားတာကို လွမ္းျမင္လိုက္ေသာ္လည္း ကိုယ္ မေခၚမိ။ ေဘးအိမ္ကအေဒၚကေတာ့ နင့္အေမထြက္သြားျပီလို႔ေျပာေသာ္လည္း ကိုယ္သိပ္နားမလည္ခဲ့ေပ။ အေဖႏွင့္ အေမ သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆုိင္မႈမ်ားျဖစ္ကာ အေမထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္သိတတ္စကတည္းက အေမတို႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္တာကို ေတြ႔ဖူးေသာ္လည္း အေမ ဒီလိုတစ္ခါမွမထြက္သြားတတ္ေပ။ ျပီးေတာ့လည္း ျပီးသြားတာပဲျဖစ္သည္။ အခုအၾကိမ္မွာ ဘယ္လုိသေဘာထားကဲြလဲြမႈေတြျဖစ္ခဲ့သည္ေတာ့ ကိုယ္မသိေပ။ အေမထြက္သြားသည့္ ရက္ေတြမွာ ကိုယ္တို႔ေတြ အေတာ္ကသီကလင္ႏုိင္သည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ အေမဘယ္ထြက္သြားတာလဲဆိုတာကိုလည္း ကိုယ္တို႔ေတြမေမးရဲခဲ့ေပ။ ကိုယ္တို႔ေတြ စားေရးေသာက္ေရးကအစ ေက်ာင္းသြားဖို႔အေရးကိုယ့္ဘာသာ လႈပ္ရွားရတာမ်ားသည္။ ေဘးအိမ္က အေဒၚၾကီးက ကိုယ္တို႔ေတြကို သနားလို႔ ဟင္းခ်က္ေပးတာေတြေတာ့လုပ္ေပးပင္မယ့္ ကုိယ္တို႔အတြက္ အေမသည္ အစစအရာရာ လုပ္ေပးခဲ့သည္ကိုသာ လုိခ်င္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အေမ ျပန္လာပါလို႔ မေျပာရဲခဲ့ေပ။ ေမာင္ႏွစ္မတစ္သုိက္ရဲ႕ ဆူပူလႈပ္ရွားမႈမ်ားကလည္း ထုိရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ အေတာ္ပင္ ေအးစက္ေနခဲ့သည္။ အငယ္ဆုံးျဖစ္ေသာ ကိုယ္သည္ အေမႏွင့္အတူအိပ္ေနက်ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္သည္ အေမ့ကိုတမ္းတငိုေၾကြးခဲ့ျခင္းေတာ့မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
ကိုယ္တို႔ေတြ ဒီလုိပဲ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း ဆယ္ရက္ေလာက္အၾကာ ေန႔လည္ဘက္တစ္ခ်ိန္တြင္ အတန္းထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္က လာသည္။ သူ႔သား မုန္႔ေတြမပါသြားလို႔ပါ။ မုန္႔ေတြလာပုိ႔ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ အိမ္က မုန္႔လာေပးသည္ဆုိေတာ့ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမျဖစ္ေနသည္။ အေမလာသည္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာသြားသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာသည္ ေခ်ာင္က်သြားသေယာင္ရွိေနသည္။ ကိုယ့္ကို အေမက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေနေကာင္းလားေမးသည္။ အိ္မ္မွာ ဘယ္လုိခ်က္စားၾကလဲ။ ေမာင္ႏွမေတြ ရန္ျဖစ္မေနၾကနဲ႔အုံး ။မနက္က အစ္ကိုတုိ႔ေက်ာင္းမွာ သြားေတြ႔ခဲ့တယ္လို႔လည္း ေျပာသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္ လာေခၚမယ္လုိ႔ေျပာသည္။ အခု အေမ အဘိုးတုိ႔အိမ္မွာ ေနသည္လုိ႔လည္း တစ္ဆက္တည္းေျပာျပေတာ့ စိတ္ေအးသြားသည္။အေမ့စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနပံုလည္းရသည္။ အငယ္ဆံုးသမီးေလးက အိမ္မွာ မငိုဘဲ လိမ္လိမ္မာမာေနတာကိုလည္း သေဘာက်ပံုရသည္။ ကိုယ့္ကို စကားနည္းနည္းေျပာျပီး အေမက မုန္႔ေတြနဲ႔ အတူ ငါးက်ပ္တန္ အသစ္စက္စက္ေလးေတြ ေပးခဲ့သည္။ သိပ္မေဆာ့နဲ႔ အစ္ကို အစ္မေတြစကားနားေထာင္လို႔ ေျပာခဲ့ျပီး အေမထြက္သြားသည္။ အေမ့ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားသည္ ။ သို႔ေသာ္ ေရေရရာရာ မသိေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ကုိယ္သည္ က်န္ခဲ့သည္။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းကလည္း တစ္ေဒါင္ေဒါင္ေခါက္လာသည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္သည္ ဝရန္တာကေန အေမ့အျပန္ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ အေမ ေပးခဲ့ေသာ အသစ္စက္စက္ငါးက်ပ္တန္ ေလးေတြကို စာအုပ္ၾကားထဲညွပ္ထားလုိက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုပါထုိငါးက်ပ္တန္ေလးမ်ားကို မစားရက္ဘဲ သိမ္းထားခဲ့ပါေသာ္လည္း ၇က္ေတြ လေတြၾကာေတာ့ ဘယ္လုိသံုးမိခဲ့မွန္းေတာင္ မသိခဲ့ေပ။ မုန္႔စားခ်င္တာေၾကာင့္ မုန္႔ဝယ္စားဖုိ႔ အသံုးျပဳခဲ့တာပဲ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
သည္လုိႏွင့္ အိမ္က ထြက္သြားခဲ့ေသာ အေမသည္ ရက္အတန္ၾကာေတာ့ ဦးေလးျဖစ္သူလုိက္ပို႔မႈေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔ဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ေျပျပစ္ေခ်ာေမာျခင္းမရွိခဲ့ပါေသာ္လည္း ကုိယ္တုိ႔ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ အေမသည္ ျပန္လွည့္လာခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သိတတ္ကာစကတည္းက အေမသည္ အိမ္မွ ပထမဆံုးထြက္ခြာသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေမသည္ အဘိုးအဘြားမ်ား၏ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျပန္လွည့္လာျခင္းျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ အျမဲပင္ မတူညီမႈမ်ားႏွင့္ေရွ႔ဆက္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ျပဳိကြဲမႈမ်ားကို ေရွာင္ရွားခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ရရွိခဲ့ေသာ္ ငါးက်ပ္တန္ေလးသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ေနျဖင့္ အဖိုးတန္ခ့ဲျပီး သားသမီးေတြႏွင့္ေဝးေနခဲ့ရေသာ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕အလြမ္းဓာတ္ေတြ ဝန္းရံထားပါလိမ့္မည္။ ရက္အေတာ္ၾကာေဝးေနခဲ့၇ေသာ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္ေတြ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားသည္။
ထုိေန႔ ထုိရက္မ်ားကို ေသခ်ာစြာ မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ထုိေန႔က ျမင္ကြင္းေလးကို ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္ကြက္ေတြလုိ တစ္ျဖည္းျဖည္း ျမင္ေယာင္ဆဲသာျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က ကိုယ္သည္ အားလံုးေရွ႕မွာ မငိုခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ငိုေၾကြးခဲ့သည္ဆိုတာေတာ့ ္ေသခ်ာသိသည္။ ထုိျဖစ္စဥ္မ်ားသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကိုယ္ခံစားခ်က္မ်ားကို အမ်ားမသိေအာင္ ဟန္ေဆာင္တတ္ေအာင္ အေလ့အက်င့္ေပးထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ငါးေထာင္တန္က်ပ္ေတြ စတင္ထြက္ေသာေန႔က ကိုယ္တုိ႔ေတြက က်ဳိက္ထီးရုိးသုိ႔သြားေသာ လမ္းေပၚတြင္ျဖစ္သည္။ ငါးေထာင္တန္က်ပ္ကို အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ျပေတာ့ အားလံုးဝိုင္းၾကည့္ၾကတာအမွတ္တရ။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဓာတ္ပံုဆရာက ထိုငါးေထာင္တန္က်ပ္ကို ကိုယ့္ကို ကိုင္ခုိင္းထားျပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့တာလည္း အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့သည္။
အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ အေမ့ဆီက ရခဲ့ဖူးေသာ ငါးေထာင္တန္ေလး တစ္ရြက္ကိုိေတာ့ ကိုယ္ေသခ်ာသိမ္းထားခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ ရရွိေသာလစာထဲက တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ဝက္ကုိျပန္ေပးသည္။ သီတင္းကၽြတ္တြင္ အစ္ကို အစ္မမ်ားႏွင့္ မိဘေတြကို ကန္႔ေတာ့ေသာ္လည္း သူတို႔ဝယ္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ကိုယ္က ဝင္ကန္ေတာ့လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဘာသာ ကန္႔ေတာ့ခံပစၥည္းေတြ ဝယ္ကန္ေတာ့ျခင္းကေတာ့ မရွိေသးေပ။ သို႔ေသာ္ ၂၀၁၁ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာေတာ့ ကိုယ္စဥ္းစားသည္။ ကုိယ္သည္ ကုိယ့္ေငြေၾကးျဖင့္မိဘေတြကို ေသခ်ာစြာမကန္ေတာ့ဖူးဘူးဆုိတာကို လက္မခံသင့္ေတာ့ေပ ။ တျခားအခ်ိန္မွာ ကိုယ္မုန္႔ေတြဝယ္လာတာ ပစၥည္းေတြဝယ္လာတာရွိေသာ္လည္း ဒီလုိ သီတင္းကၽြတ္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ေသခ်ာ ကန္ေတာ့သင့္သည္။ အစ္ကုိ အစ္မေတြလည္း သူတုိ႔လုပ္အားနဲ႔ကန္ေတာ့ပေစလို႔ေတြးရင္း သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ အေဖ နဲ႔ အေမ အတြက္ ပစၥည္းေတြဝယ္သည္။ အေဖ့အတြက္ အက်ီျဖဴနဲ႔ပုိးပုဆိုးေတြဝယ္သည္။ အေမ့အတြက္ ပန္းထုိးထားသည့္ ဇာအက်ီႏွင့္ ပါတိတ္တစ္ထည္ဝယ္သည္။ ကိုယ္သည္ တစ္ခါမွ ဒီလုိ ဝတ္စံုေတြကို တစ္ေယာက္တညး္မဝယ္ဖူးေပ။ ကိုယ္ဝတ္သည့္ အဝတ္အစားေတြေတာင္ အစ္မေတြ ဝယ္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ေရြးဝယ္ရင္း စိတ္ေပ်ာ္၇ႊင္လာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မေတြလည္း မေရာက္ေသးေပ။ သူတုိ႔ကိုလည္း မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ ။ သို႔ႏွင့္ ကုိယ္တစ္ေယာက္တညး္ မိဘေတြကို ကန္႔ေတာ့လုိက္သည္။ ဆုေတာင္းမ်ားကုိနာခံရင္း ကိုယ့္စိတ္ေတြၾကည္လင္လွသည္။ အေမက ကိုုယ့္ကို မုန္႔ဖိုးေပးမယ္။ ဘာလုိခ်င္လဲေမးေတာ့ မလုိပါဘူးလုိ႔ေျပာလုိက္သည္။ အရြယ္ေရာက္လာကတည္းက အဘိုးအဘြားေတြ ဥိီးေလးေတြကုိ သြားကန္႔ေတာ့လည္း မုန္႔ဖုိးေငြမယူခဲ့တာ။ အခုလည္း မယူပါဘူး ေျပာေသာ္လည္း အေမက ကိုယ့္ကို ငါးေထာင္တန္ တစ္ရြက္ထုတ္ေပးသည္။ တန္ဖုိးရွိတာ မရွိတာထက္ သူေပးသည့္ အမွတ္တရအျဖစ္ကုိယ့္က လွမ္းယူလိုက္သည္။ ကိုယ္ပိုက္ဆံပ်က္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး အေမ့ဆီက ကပ္ခၽြဲျပီး အိပ္ကပ္ထဲက ႏႈိက္ယူတာေတြက ဒီထက္မ်ားေသာ္လည္း ဒီပိုက္ဆံ ငါးေထာင္တန္ေလးသည္ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တညး္ သီးသန္႔ ကန္ေတာ့ျဖစ္တုန္းက ဆုေတာင္းပိုက္ဆံေလးျဖစ္ေသာ္ေၾကာင့္ ယခုတိုင္အမွတ္အသားျ႔ပဳုလုပ္ျပီးသိမ္းထားဆဲျဖစ္သည္။ မကိုင္ျဖစ္ေသာ ပုိက္ဆံအညဳိေရာင္ေလးတြင္ ငါးေထာင္တန္ေလးကို ေသခ်ာစနစ္တက်သိမ္းဆည္းထားေနဆဲသာ ျဖစ္သည္။
ေငြေၾကးမခ်မ္းသာေသာ္လည္း သိပ္မပူပင္ရေသာ္ ကိုယ္တုိ႔မိသားစုသည္ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ လုပ္အားမ်ားျဖင့္ အိမ္ေလးသည္ လည္ပတ္ရွင္သန္ေနျခင္းျဖစ္သည္ ။လစဥ္ အသုံးစရိတ္မ်ားကို အစ္မႏွစ္ေယာက္က ခဲဲြျခမ္းတာဝန္ယူျပီး အေဝးေရာက္ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း တက္ႏုိင္သေလာက္ေထာက္ပ့ံကူညီမႈမ်ားေၾကာင့္ ကိုယ္သည္ လစာေငြအနည္းအက်ဥ္းကို အိမ္စရိတ္ထဲ မွ်ထည့္ရုံသာရွိျပီး အိမ္ရဲ႕တာဝန္ကို ဘာမွ် အထူးတာဝန္ထမ္းေဆာင္စရာမလုိေပ။ ကိုယ့္အသံုးစရိတ္မ်ားျဖင့္ တစ္လတစ္လ ကုန္သြားသည္ကားမ်ားသည္။ အိမ္ကျပန္ေတာင္းရေသာ ေငြေၾကးက ကုိယ္ေပးေနသည့္ စ၇ိတ္မ်ားထက္ အဆမ်ားသည္ကားေတာ့အမွန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေမသည္ ကုိယ့္ဝါသနာ ကိုယ့္စိတ္ဝင္စားမႈမ်ားကို တစ္စက္ကေလးမွ ျငိဳျငင္မႈမရွိခဲ့ေပ။ကိုယ္လိုအပ္သည့္ ေခတ္မီအသံုးအေဆာင္မ်ားကို တက္ႏုိင္သေလာက္ ဝယ္ယူေပးခဲ့သည္။ အေဝးေရာက္ေနသည့္ အစ္ကုိကလည္း ကုိယ့္အတြက္ ေထာက္ပ့ံေပးေနသည္။ သို႔ႏွင့္ ကုိယ့္သည္ ဘဝကို အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာ ျဖတ္သန္းေနရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကိုယ္ၾကိဳးစားခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေပးခဲ့ရေသာ ေလ့လာမႈပညာရပ္မ်ားကို ျပန္လည္အသံုးခ်ႏုိင္ေသာ အခ်ိန္ေရာက္လာျပီျဖစ္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ကိုယ္သည္ ကုိယ့္ေရွ႕ခရီးစဥ္မ်ားကို ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ေနျပီး ကိုယ္ရရွိခဲ့ဖူးေသာ ငါးက်ပ္တန္ေလးကို သတိရေနသကဲ့သို႔ လက္ရွိရထားေသာ ငါးေထာင္တန္ေလးကိုလည္း ေသခ်ာသိမ္းထားရင္း ကိုယ့္မိဘအတြက္
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ လႊတ္ပစ္လို႔ေကာင္းတဲ့အရာလား
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ပက္သက္ျပီး စာေရးဖုိ႔အေၾကာင္းက တစ္ခုျဖစ္လာတယ္။
အလုပ္အတူတဲြလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူနဲ႔ သူငယ္တန္းထဲကေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အခု အတူတဲြျပီး အလုပ္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေပ့ါေပ့ါပါးပါးပဲ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ဆယ္ေက်ာ္သက္အ၇ြယ္ကေလးေတြ ေျပာပံုဆုိပံုေတြအတိုင္းပဲ ။ သူတုိ႔သိပ္ခ်စ္လားဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ဒါပင္မယ့္ ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ ကေလးေတြအတုိင္းေနထုိင္ေနတာျမင္ေတာ့ သေဘာက်မိတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာသိတဲ့သူေတြအခ်င္းခ်င္းက အဲဒီလုိ ေနလို႔မွမရတာ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပက္သက္ျပီး သတိရလာေ၇ာ။ အခုနက သူငယ္ခ်င္းကပဲ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူက ၾကားကေန သံုးသပ္မႈေတြေျပာဆိုတာကို ၾကားရေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ ေဝဝါးသြားတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေသခ်ာမသိပါဘူး။ အခုတေလာ ေတြ႔ျဖစ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အဆက္အသြယ္ကို သူက သိေနပါတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာဆိုေနပံုေတြကုိ သူက အေတာ္မ်ားမ်ားသိထားပါတယ္။
ဘယ္လိုဟာသေတြ ေျပာျဖစ္တာမ်ဳိးေတြကိ ု ျပန္ေျပာျဖစ္တာေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြဖုန္းဆက္၇င္လည္း ၾကားေနပါလိမ့္မယ္ ။တစ္ခါတေလ ကိုယ္မရွိတဲ့အခါ ဖုန္းဆက္၇င္ သူကပဲ မွတ္ထားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႔က ကုိယ့္ကိုုဖုန္းျပန္ဆက္ေပးဖုိ႔ မွာတာမ်ဳိး တစ္ခုခု သိခ်င္လု႔ ိ မွာတာမ်ဳိးမ်ားပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူက ကၽြန္မကို သူတို႔သိခ်င္တမ်ုိးေတြကို ကုိယ္က ဒိုင္ခံလုပ္ေပးတာမ်ုိးလို႔ ေတြးထင္လာပါတယ္။ ေနာက္ျပီးကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္သူမ်ားပါတယ္။ ကုိယ္က အဖဲြ႕ထဲမွာ အမြဲဆုံးလိုျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူက ဘာေတြးမိလဲမသိပါဘူး။ ကၽြန္မကို အေပၚစီးကေန ခုိင္းတယ္လို႔ ထင္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ အဲဒီလို တစ္ခါမွမေတြးျဖစ္ပဲ ဘာခံစားခ်က္မွလည္း မရွိပင္မယ့္ သူကလည္း ကိုယ့္ဘက္ကေတြးေပးတာဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ဘာမွမေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါပင္မယ့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ခု မွတ္ခ်က္ျပဳေျပာတာေတာ့ နင္ဒုကၡတစ္ခုခုျဖစ္ၾကည့္ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြက ကူညီမယ္လို႔မထင္ပါဘူးတဲ့။ ေရေပၚဆီေတြပါတဲ့။ နင္က အဲဒီေရေပၚဆီေတြနဲ႔ ေပါင္းေနတာကို သာယာေနတာလားတဲ့..။ ေရေပၚဆီဆိုတဲ့ စကားလံုးသံုးတာကို သိပ္မၾကိဳက္ပင္ ကုိယ္က သူတို႔ ကုိ ေငြေၾကးေတြေၾကာင့္ ေပါင္းေနတာမ်ဳးိတစ္ခါမွ မေတြးျဖစ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္က သင္တန္းတစ္ခုတက္ျပီး ခင္မင္ခဲ့တာေန ေနာက္ပိုင္း ဒီ သံုးေလးေယာက္ေလာက္ပဲ ဆံုျဖစ္တာပါ။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ တစ္ခါတေလမွ ေတြ႔ျဖစ္ပင္မယ့္ ဒီ္ေလးေယာက္ကေတာ့ ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဆံုျပီး ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာဆိုမိပါတယ္။ မုန္႔လုပ္စားတာေတြရွိပါတယ္။ ဒါပင္မယ့္ သူတို႔ဆီက ေငြေၾကးအကူအညီအျပင္ တျခားဘာမွ မယူခဲ့မိဖူးဘူး။ မုန္႔စားလုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဥိးစီးရွင္းလိုက္တာကလဲြလုိ႔ ကုိယ္ကဘာမွမယူဖုူးဘူး။ သူတုိ႔ကလည္း မုန္႔ေကၽြးဖို႔ရွင္းတာကုိလည္း သူငယ္ခ်င္းအခ်င္း စိတ္ထဲမွာ သာတယ္နာတယ္မရွိဘူး။ အမ်ားစုကေတာ့ စုျပီး ရွင္းလုိက္တာပါပဲ ။
သူေျပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ တကယ္ကို ဆူးတစ္ခုျဖစ္သြားတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ကိုယ္က သူတို႔ဆီက အခြင့္အေရးတစ္ခုလုိခ်င္လို႔ ကပ္ေနတယ္လုိထင္တာရယ္ ကိုယ္တကယ္ ဒုကၡေ၇ာက္၇င္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာက ဘယ္ေလာက္ကူညီေပးမွာလဲဆိုတာ၇ယ္ကို သိခ်င္လာျပန္ေ၇ာ..။
ကိုယ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိပင္မယ့္ လူဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ထိ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေပးဆပ္ရဲလည္းဆုိတာ ကုိယ္လည္းမသိပါဘူး။ တကယ္လို႔ ကုိယ္ကိုယ္တိုင္ကေရာ ကူညီေပးႏုိင္ပ့ါမလားဆိုတာကို ေဝဝါးေနပါတယ္..။
ကၽြန္မ မွာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းသိပ္မရွိပါဘူး။ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္တုနး္က သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေဝးကုန္ၾကျပီး တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဥိး အဆက္အသြယ္မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းကတည္းက ေပါင္းတဲ့ ႏွင္းဆီဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ဦးတည္းပဲရွိျပီး သူနဲ႔ကေတာ့ ဘယ္ဆီေရာက္ေရာက္ အဆက္အသြယ္မျပတ္ပါဘူး။တကၠသုိလ္တက္တာလည္း မတူပဲနဲ႔ အျမဲတဲြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါပင္မယ့္ တစ္ခါမွ ဖုန္းေတြဆက္ျ႔ပီး အၾကာၾကီး ေျပာဆိုတာေတြ သိပ္မရိွပါဘူး။ အေဝးေရာက္ေနတုန္း တစ္ခါတေလ ဆက္တာက လဲြရင္ မဆက္ျဖစ္သေလာက္ပါပဲ ။ အလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္ ေတြ႔မယ္ဆိုတာေလာက္ခ်ိန္းတာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါပင္မယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ အဆက္အသြယ္ေတာ့လုပ္ၾကပါတယ္။ ေမြးေန႔မွာ တစ္ျခားသူေတြနဲ႔မလုပ္ျဖစ္ေတာင္ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းမုန္႔စားတာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါမွလည္း ရန္မျဖစ္ဘူးတာေတာ့ အံ့ျသမိပါတယ္။ ဒါပင္မယ့္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပိုက္ဆံခ်ီးတာ အကူအညီအၾကီးၾကီးေတြ မေတာင္းသေလာက္ပါပဲ။ သူဝယ္ထားတဲ့စာအုပ္ကို ငွားဖတ္တာ အေခြေတြေပးတာ ကလဲြရင္ က်န္တဲ့ကိစ သိပ္မရွိပါဘူး။ ဒါပင္မယ့္ အသက္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္မျပတ္ဘူးဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာသိေနပါတယ္။ သူ႔ဘက္ကလည္း အဲဒီလုိပါပဲ ။ ဒါပင္မယ့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြ အရမ္းပင္ပန္းေနတာေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြရွိတာကို သူ႔ကို တစ္ခါမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ သူကလည္း တစ္ခါမွမေျပာျဖစ္ဘူး။
ႏွစ္ေယာက္သားေတြ႔ရင္ ရယ္ေမာျပီး စေနာက္ေနတာပါပဲ ။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဥၤီး ေျပာတဲ့ စကားကို တစ္ခါမွလည္း စကားအထ ေကာက္ျပီး စိတ္ေကာက္တာမ်ဳိးမရွိပါဘူး။ အလွအ၇မး္ၾကိဳက္ျပီး ေအးေဆးေနတတ္တဲ့ ႏွင္းဆီနဲ စာအုပ္ေတြအေခြေတြေလာက္ပဲသိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တစ္ခါမွ ရန္မျဖစ္ဖူးဘူး။ဒါပင္မယ့္ အၾကိဳက္အေတာ္မ်ားမ်ားတူပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ဓာတ္ေတြက်တုန္းကေတာင္ သူနဲ႔စကားေတြေျပာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ ေနျပတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ပံုေပါက္လားလု႔ိ ေမးၾကည့္ေတာ့ မေပါက္ပါဘူးတဲ့။ ကဲ ေကာင္းေရာ အဲဒီေလာက္ လူအကဲအခတ္ေတာ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ သူ႔မိဘ ကိုယ့္မိဘေတြကလည္း သမီးေလးလို႔ပဲ သတ္မွတ္ထားျပီး ဘယ္အခ်ိန္ သြားစားစားရတယ္။အိမ္က သိတာကလည္း ဒိီသူငယ္ခ်င္းေလာက္ပဲ သိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အလုပ္ေတြ အားတဲ့၇က္မတူေတာ့ အေတာ္ၾကာမွတစ္ခါ ေတြ႔ျဖစ္တာကလဲြရင္ မေတြ႔ျဖစ္ပင္မယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ အဆက္အသြယ္ျပတ္မယ့္သူမဟုတ္ဘူးဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ သိေနတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မ အက်င့္က မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေပါပင္မယ့္ စိတ္ထဲႏွစ္ျပီးခင္မွ သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ သတ္မွတ္တာပါ။ သိတာခင္တာပဲရွိတာ စိတ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းလိုမခင္မိရင္ က်န္တဲ့ ကိစအေတာ္မ်ားမ်ားကိုိ မသိေစခ်င္ဘူး။ သြားသြားလာလာလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာေတြက ေဝးလာပါတယ္။ အလုပ္ထဲမွာသိတဲ့သူေတြကလည္း အလုပ္သေဘာအ၇ပဲ ခင္မင္ထားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကို အနက္အဓိပၸယ္ဖြင့္လို႔မရျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒီလုိန႔ဲ သင္တန္းတစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္တက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အေတာ္ခင္မင္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ခင္မင္တာထက္ သနားတာက ပိုပါလိမ့္မယ္။ သူ႔လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္အျဖစ္ ရွိေနတဲ့အ၇ာေတြဆုိျပီး အေတာ္မ်ားမ်ားကိုယ့္ကို ေျပာျပေတာ့ ကိုယ္က သနားတာေရာ ခင္မင္ဖို႔ေကာင္းတာန႔ ဲ အားလံုးထက္ပိုခင္တာမဟုတ္ပင္မယ့္ သူ႔အတြက္ကို အေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သင္တန္းမွာသူ႔လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ကိုယ္က လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သင္တန္းေတြျပီးေတာ ့သူနယ္ျပန္သြားတဲ့အခါ သူအကူအညီေတာင္းတဲ့ ကိစၥေတြကိုတကယ္လိုအပ္လို႔ပဲ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြန႔ဲပဲ လုိအပ္တာေတြ လုပ္ေပးဖူးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ဖို႔ မိဘအိမ္က ထြက္လာခဲ့တဲ့သူ႔ကို ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကားဂိတ္မွာ သြားၾကိဳခဲ့ၾကျပီး သူငယ္ခ်င္းေနအိမ္မွာ ေနထုိင္ဖို႔အေရး အားလံုးလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကုိယ္က ေငြေၾကးပိုင္းဆုိင္ရာအျပင္ သူ႔ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆုိင္ရာေတြမွာ ၾကားဝင္ေျဖရွင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၾကားမွာ ျပသနာေပါင္းမ်ားစြာမွာ ကိုယ္က ၾကားဝင္ျပီးေျဖရွင္းမႈေတြကို တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အထင္အျမင္လဲြမွားမႈေတြျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့အထိ ကိုယ္က ဘာမွမေျပာဘဲ ကူသင့္သေလာက္ကူေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ကုိယ္က ဒီလုိလုပ္ေပးတယ္ဆုိတာကို ဂုဏ္တင္ျပီးေျပာခ်င္တာမဟုတ္ပင္မယ့္ ကိုယ္က ဘာတစ္ခုမွမသိခဲ့ဘဲ လုပ္ေပးခဲ့၇ဖူးျပီးေနာက္ဆုံးေတာ့ သူက ကိုယ္အပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို အဆက္အသြယ္ျဖတ္ျပစ္လုိက္တာကို ခံခဲ့ရလို႔ ကိုယ္တုိ႔ေတြအံ့ျသခဲ့ရတာပါ။ စိတ္ဆိုးလားဆုိတာထက္ စိတ္မေကာင္းဘူးျဖစ္တာ ပိုပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ လုိအပ္လို႔ကူညီေပးတာထက္ သူ႔ကို တကယ္သနားခဲ့ျပီး ကူေပးခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါ ။ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူေျပာတာေတြက ပံုျပင္ဆန္ဆန္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးမႈေတြၾကားမွာ ကုိယ္တုိ႔ေတြက ရယ္စရာၾကီးပဲ ျဖစ္ခဲ့သလိုပါ။ အခုေတာ့လည္း ျမန္မာေတြေပါမ်ားတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာေနထုိင္ရင္း ဘဝသစ္တစ္ခုကို ရပ္တည္ေနတယ္သတင္းၾကားတာကလြဲရင္ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္ကုန္ပါျပီ။
လူမႈေရးကြန္ယက္ျဖစ္တဲ့ Facebook မွာေတာင္ ကိုုယ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖယ္ထားတာသိကတည္းက သူ႔စိတ္ကိုသိျပီး ကုိယ္လည္း ဘာမွမေတြးေတာ့ပဲ သူ႔သေဘာအတုိင္းပဲလုိ႔ ထားလုိက္ပင္မယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မေကာင္းေပ.။
အသက္ေတြၾကီးျပင္းလာမႈနဲ႔ အတူ လုပ္ငန္းသေဘာအရ သိလာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိခဲ့ပင္မယ့္ အားလုံးက လုပ္ငန္းသေဘာအရ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြသာျဖစ္ေနတယ္။ အခုဆုိ လုပ္ငန္းသစ္တစ္ခုမွာ ေနသားက်ေနပင္မယ့္ အလုပ္ထဲမွာ အေပါင္းအသင္းမရွိသလုိျဖစ္ေနတယ္.။ မိတ္ေဆြေတြရွိပါတယ္.။ ဒါပင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းေသာ ဆက္ဆံမႈမ်ားကုိသာ လုိခ်င္သည္။ အေပၚယံသေဘာအရ သြက္လက္မည္ဟုထင္ရေသာ ကၽြန္မသည္ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေအးစက္သူသာျဖစ္သည္ကို ကိုယ္သာသိသည္ျဖစ္သည္။ သို႔ႏွင့္ အသက္ေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္းၾကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ကိုယ္သည္ ပိုျပီးပိုျပီး ေဝးကြာလာခဲ့ရေတာ့သည္ကား အမွန္တရားတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေဝးကြာေနပါေစ ဆံုခဲ့ဖူးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို စိတ္ရင္းထဲတြင္ ေတးမွတ္ ေပ်ာ္ဝင္ေနဆဲသာျဖစ္သည္။ သာသည္နာသည္မေတြး႔ပဲ အတူစိတ္ရင္းမ်ားျဖင့္ရွိခဲ့ဖူးေသာ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေစခ်င္သည္။ ကိုယ့္အေတြးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ လႊတ္ပစ္လိုက္လို႔မရတဲ့အရာလုိ႔ပဲ သတ္မွတ္မိပါသည္။
ေနာက္ေန႔မနက္ အိပ္ရာႏုိးရင္း မင္းသတိရမွာပါ ။
မင္းဘဝၾကီးက တစ္ခါတစ္ရံမွာ အက်ပ္ရိုက္ခံေနရျပီး ေခ်ာင္ပိတ္ေနတတ္ပါတယ္..။
လူေတြအားလံုး ငါ့ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားေနသလိုပါပဲ ။
ဘာအလုပ္မွ မျပီးေသးခ်ိန္မွာ မင္းအေနန႔ဲ လုေနာက္ေန႔မနက္ အိပ္ရာႏုိးရင္း မင္းသတိရမွာပါ ။
မင္းဘဝၾကီးက တစ္ခါတစ္ရံမွာ အက်ပ္ရိုက္ခံေနရျပီး ေခ်ာင္ပိတ္ေနတတ္ပါတယ္..။
လူေတြအားလံုး ငါ့ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားေနသလိုပါပဲ ။
ဘာအလုပ္မွ မျပီးေသးခ်ိန္မွာ မင္းအေနန႔ဲ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးတယ္။
တစ္ေနရာထဲမွာ ပိတ္မိေနတာလား ။
ငါဘာအတြက္ ရွင္သန္ေနတာလဲ။
မင္းကိုယ္မင္း ေမးၾကည့္
ငါဘာေတြ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ျပီးျပီလည္းဆိုတာ …
တစ္စံုတစ္ခုထက္ ပိုတယ္
အင္း ေနမင္းက မင္းမ်က္ႏွာေပၚ သာယာလာေတာ့မွာပါ
မင္းရဲ႕ ဘဝၾကီးကို အလဟသ မျဖစ္ေစနဲ႕ …။
( အဂၤလိပ္သီိခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ထားေလး ၾကိဳက္လို႔ .. ေမာ္ဒန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရသလို ခံစားရတယ္)
ေနာက္ေန႔မနက္ အိပ္ရာႏုိးရင္း မင္းသတိရမွာပါ ။
ဒီေန႔ အေမ့ဆီ ခဏျပန္ျဖစ္တယ္ ….။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေသာ့တန္းလန္းက ကုိယ့္ကိုၾကိဳဆိုေနတယ္ ။စိတ္က တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ ဖုန္းၾကိဳတင္မဆက္ထားေတာ့ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ လို႔ေတြးလုိက္မိတယ္။ ကိုယ့္မွာ အပိုေဆာင္ထားတဲ့ ေသာ့နဲ႔ အိမ္ထဲကို ၀င္လုိက္တယ္။ အိမ္ခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြက ေသသပ္တာလည္း ရွိသလုိ မိုးစိုမွာစိုးလို႔ ၀ရန္တာက ရုတ္ထားခဲ့တဲ့ အ၀တ္ေတြက တိုးလို႔တန္းလန္းေတြ ….။ ကိုယ့္စာအုပ္စင္ကလညး္ ဖုန္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနသလို..စာအုပ္ေတြလည္း ပံုစံမက်သလို ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္အိမ္လုံးမွာ ကိုယ္အႏွစ္ျခိက္ဆံုးက ရွိတဲ့ပိုက္ဆံကို တျခားဘာမွသိပ္မဝတ္တတ္ဘဲ စာအုပ္သာ ဝယ္တတ္တဲ့ ကိုယ့္စာအုပ္ေတြ အျပည့္ျဖစ္ေနတဲ့ ့္စာအုပ္စင္ပဲ ။ လြယ္အိတ္ကို ခဏခ်ထားျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ကို ဆက္သြားလုိက္ေတာ ့အိုးေတြ ခြက္ေတြက ေနသားတက် ။ မီးဖုိေပၚက အိုးကို ၾကည့္လုိက့္ ေတာ့ ငါးဟင္း ၊ ေဘးက အုိးကို လွန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္နဲ႔ မွ်စ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတယ္ ။ ႏွစ္နာရီထုိးျပီ။ အိမ္ေရာက္မွ ထမင္းစားမယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားေတာ့ ဗိုက္က အေတာ္ဆာေနျပီ..။ အိမ္ထမင္းအိမ္ဟင္းနဲ႔ ေ၀းေနရလုိ႔လား မသိဘူး ။ အေတာ္ကို စားေကာင္းတယ္။ ဆုိင္ထမင္း ဆုိင္ဟင္းနဲ႔ ကိုယ္မခ်က္တတ္ ခ်က္တတ္နဲ႔ လုပ္စားတဲ့ ဟင္းေတြနဲ႔ သာ အသားက်ေနမိေနတာ ၾကာျပီေလ။ စားေသာက္ျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ကို ရွင္းေပးရင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ တစ္ခုခုကို အားငယ္ေနသလုိ ၀မ္းနည္းေနသလို ခံစားရေနတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္က ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက် ရွင္းလင္းေပးတယ္။ မီးဖိုခံု ေၾကြျပားက အစ ေျပာင္ေနေအာင္ တုိက္ေပး ။ေဆးစရာရွိတဲ ့အိုးေတြခြက္ေတြကို ေဆးေပးတယ္ ။ျပီးေတာ့ အိပ္ရာမွာလဲွေနရင္း ျပန္မလို႔ စဥ္းစားတယ္။ အေမက ဘယ္သြားေနလဲမသိဘူး ။ ဘုန္းၾကိးေက်ာင္းပဲ သြားတာလား ကိုယ္သိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြဆီသြားတာလား မသိဘူး။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေတြးေနရင္း မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်လာတယ္။ ကိုယ္လည္း မိုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ။ကိုယ္ႏုိးလာေတာ့ ေလးနာရီခဲြေလာက္ရွိေနျပီ ။ ႏုိးလာတာ့ ကိုယ္ယူစရာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ ၊ အ၀တ္အစားေတြကိုထည့္ေနတယ္ ။အေမ ျပန္မလာေသးဘူး။ ကိုယ္ ဆက္ေစာင့္ရမလား ။ ျပန္ရမလား စဥ္းစားေနတုန္း အေမ ျပန္လာတယ္။ ကိုယ့္ကို ေတြ႔ေတာ့ သိပ္၀မ္းသာသြားသလုိပဲ ။ သမီးေလးကို ေမွ်ာ္ေနတာ ။ မေန႔ကေတာင္ ေမွ်ာ္ေနတာ။ ကုိယ့္စိတ္ေတြ တစ္ခုခုျဖစ္သြားတယ္။ အေမက ဆက္တုိက္ေျပာ၇င္း အိပ္မွာမလားလုိ႔ ေမးေနတယ္ ။ကိုယ္ မအိပ္ေတာ့ဘူး ။ ဟိုမွာ ကိစၥေတြရွိေနတယ္ လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ မ်က္ႏွာညွဳိးသြားတယ္။ အိမ္ေထာင္က်မွ ခဲြေနတယ္ဆိုလည္း ေတာ္ေသးတယ္ ။ အခုလိုမ်ဳိးေနတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ အေမ့သမီးေလးရွိေနရင္ အေမ အပ်င္းေျပတယ္။ ဟိုစကားေျပာ ဒီစကားေျပာနဲ႔ အခုေတာ ့အေမတစ္ေယာက္တည္း ညေရာက္တာနဲ႔ အိပ္ေတာ့တာပဲ ။ အစ္မေတြကလည္ းသူတို႔ ကိုရီးယားကား သူတို႔ အလုပ္က အေၾကာင္းေတြေျပာရင္း အေမ့ကို သိပ္စကားမေျပာျဖစ္သလို ျဖစ္ေနတာေလ။ ကိုယ္ကသာ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္တယ္။ ဗုိက္ဆာတယ္ လို ႔အာျပဲၾကီးနဲ႔ ေအာ္တဲ့အသံကအစ သူတုိ႔အတြက္ သီခ်င္းသံျဖစ္ေနတာေလ။ ညဘက္ ေစာေစာမအိပ္ရင္လညး္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းေတာင္ ထျပီး အငယ္မ မအိပ္ေသးဘူးလား ဘာညာေျပာရင္း တစ္ခါတေလ ထေဟာက္ခံေနရရင္ မီးပိတ္ ျပီး အိပ္ရာထဲ၀င္ရတာေလ ။အခု အေမ့သမီးအပ်င္းကို ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးလုိ ႔ ေျပာေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘူးေလ။ အေမ့ေဘးနားမွာ သမီးရွိေနဖို႔သာ လုိအပ္တာပါလို႔ေျပာလာတယ္ .။ အဲဒီေန႔က ကုိယ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေရာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ဘာေတြေတြးေနမိလဲ။ ကိုယ္သီခ်င္း အက်ယ္ၾကီးဖြင့္ျပီး သန္႔ရွင္းေရးေတြ ကိုယ့္အ၀တ္ေတြ ရွင္းတယ္ ။ ေရခ်ိုးျပီး ကိုယ္ အင္တာနက္သံုးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္က မကပ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ကိုယ္ ့အတၱတစ္ခုေၾကာင့္ မိဘကို ပစ္ထားသလို ျဖစ္ေနျပီ္လား ။ ကုိယ့္လြတ္လပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ မိဘကို ပစ္ထားမိျပီလား ။ ကုိယ့္အေတြးေတြ ရွင္သန္ေစမယ့္ ေနရာတစ္ခုမွာ ကုိယ္အေျခခ်ဖို႔ ၾကိဳးစားေနခ်ိန္ ကို္ယ္ အိမ္နဲ႔ ခဲြေနရအံုးမွာပဲ။။။ ဒီလုိနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ေလလြင့္သူတစ္ဦးလို ျဖစ္ေနျပီလား ။ ရတဲ့ ၀င္ေငြရဲ ႔သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ပဲ အိမ္ကို ေပးလုိက္တာနဲ႔ ကိုယ့္တာ၀န္ေက်တယ္လို ခံယူထားမိလား။ ကိုယ္ အလုပ္မသြားမီ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ဟင္းေတြနဲ ႔ ထမင္းဗူးအဆင္သင့္ျပင္ေပးထားတဲ့ အေမ ။ ကိုယ္ေသာက္ဖို႔ အိုဗာတင္း ဒါမွမဟုတ္ ႏုိ႔တစ္ခြက္ကိ ုမရမက မေသာက္ေသာက္ေအာင္ တိုက္တတ္တဲ့ အေမနဲ႔ တျခား အရာအားလံုးကို ကိုယ္ေက်ာခုိင္းျပီး မနက္အိပ္ရာထတာနဲ႔ ကမန္းကတန္းေရခ်ိုး အိမ္ေသာ့ခတ္ျပီး ကိုယ္ရုံးကို အေျပးအလႊားသြားရတယ္။ ရုံးေရာက္မွ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္ရင္း တစ္ေန႔တာကိုလႈပ္ရွားသက္၀င္၇တယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ကို ထမင္းဆုိင္တစ္ဆိုင္မွာ ေျုဖဂွႈင္းလုိက္ရတဲ့ေန႔၇က္ေတြ …။
အလုပ္ကျပန္လာရင္ ကိုယ္စားဖို႔ ကုိယ့္ဘာသာ လုပ္ကို္င္ရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ကိုယ္ၾကိဳးစားျဖတ္သန္းေနရတယ္။
ကိုယ့္စိတ္ေတြ လြန္ဆဲြေနတယ္ ။ကိုယ္ ရုန္းထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားတာမဟုတ္ပင္မယ့္ ့ပစ္ထားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ သံမႈိရုိက္ထားသလုိျဖစ္ေနတဲ့ စကားလံုးေတြမၾကားခ်င္ေတာ့ ကုိယ့္အေတြးေတြရွင္သန္ႏုိင္မယ့္ေနရာတစ္ခုကို ကိုယ္ ရုန္းထြက္မိလာတယ္။ ကိုယ့္ကို သူတို႔၀ိုင္း၀န္းပံံ႔ပိုးတယ္ ။။ သိပ္ကို အလုိလုိက္တယ္ ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကိုယ့္အဆုိးေတြကို သူတို႔အမ်ားၾကီးခံခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ ဘာမွကို တာ၀န္မယူႏုိင္ေသးဘူး။ ကိုယ့္ တစ္ကို္ယ္ေရစာကိုေတာင္ ကို္ယ္တာ၀န္မယူႏုိင္ေသးဘူး။
ကိုုုယ္ ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီးတိုင္း ကန္ေတာ့တာက လဲြလို႔ ကိုယ္ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ေသးဘူး။
ကိုယ့္ စိတ္ထဲမွာ လြန္ဆဲြေနတယ္………………။
ခ်မ္းအိမ္ 